Δε πίστευα σε όσα άκουγα απόψε...Ή μάλλον σε όσα διάβαζα....Τι παιχνίδια μας παίζει η ζωή αλήθεια!!! Πριν κάποιους μήνες έκανα φίλη στο facebook μια κυρία, πλέον, με την οποία είμαστε συμμαθητές στα χρόνια της νιότης μας. Μια γυναίκα που δεν έχω συναντήσει τελευταία , αφού μένει πολύ μακριά από την Ελλάδα. Διατηρεί βεβαίως τα χαρακτηριστικά μιας ευγενικής ομορφιάς που είχε και τότε......Χαμογελαστή τώρα όπως και τότε. Όπως τη βλέπω τουλάχιστον στις φωτό που έχει αναρτήσει...
Απόψε μιλήσαμε. Καταθέσαμε γεγονότα και στιγμές της ζωής μας. Της διατύπωσα με αρκετή περίσκεψη μια ερώτηση που με "βασάνιζε"....". Έβλεπα τον άντρα της συνέχεια καθιστό στις διάφορες φωτό. Υπέθεσα την ύπαρξη προβλήματος και δεν έπεσα έξω....Ο άνθρωπος είναι σε αναπηρικό καροτσάκι, όπως η φίλη μου επιβεβαίωσε....
Μια σφαίρα σ΄έναν ακήρυχτο εμφύλιο, αρχικά, τον έχει καθηλώσει από τα 19 του χρόνια στο καροτσάκι...με ό,τι συνεπάγεται αυτό.... Ο άνθρωπος βρίσκεται ήδη στα μέσα της δεκαετίας των 50...Μια ζωή με τους δικούς της περιορισμούς!!!
Κι εκείνη η φίλη μου και συμμαθητριά μου... Εκείνη τον αγαπούσε τόσο πολύ που τον παντρεύτηκε ενώ ηταν στο καροτσάκι!!! Ξέροντας τι σημαίνει αυτό. Ξέροντας τις μεγάλες δυσκολίες...Υποκλίθηκα απόψε στο μεγαλείο της ψυχής της. Έκανα αναπόφευκτα συγκρίσεις...Καλή μου φίλη απ το σχολειό εκείνο, πόσο τυχερός πρέπει να είναι εκείνος, εννοώ το σύντροφό σου. Μα θεωρώ τυχερή κι εσένα...Που ξέφυγες από τη μετριότητα, το συμφέρον, τη συνήθεια και έδωσες στη γυναικεία σου φύση μεγαλείο Θεού!!! Να ξέρεις πως από την αποψινή νύχτα σε θεωρώ αξία ζωής. Να ξέρεις, υποκλίνομαι στο μεγαλείο σου!!!
