Βράδυ Σαββάτου.

Σάββατο βράδυ κι ενώ η χαλάρωση επέρχεται λόγω χρονικών συγκυριών.

Το κινητό χτυπάει απρόσμενα.

Δεν περιμένω καμιά κλήση μα και δεν θέλω να έχω κάποια.

Το κινητό μερικές φορές καταντάει εντελώς ανεπιθύμητο.

Και η έκφραση είναι ήπια.

Δεν απαντώ στη κλήση.

Ενεργώ συνειδητά.

Προτιμώ τη γαλήνη που προέρχεται απ την διάσταση της σιωπής.

Ο αριθμός δεν ήταν καταχωρημένος στις επαφές μου.

Προσπαθούσα να βρω τον καλούντα ανάμεσα σε μερικά πρόσωπα.

Απέτυχα.

Μα δεν με απασχολούσε.

Προτίμησα τη σιωπή.

Προτίμησα τη "γνήσια" κουβεντούλα.

Κι  ήταν όντως γνήσια.

Σ΄εκείνο το πεζόδρομο που βρέθηκα, ταξίδεψα.

Ταξίδεψα δίχως laissez passer.

Aυτά τα ταξίδια μ΄ αρέσουν πολύ.

Έστω κι αν διαρκούν λίγο.

Μα σε πηγαίνουν εκεί όπου θέλει ο νους.

Όχι, δε θα άφηνα εκείνη τη κλήση να διακόψει το ταξίδι μου.

Δικαίωμά μου ήταν.

Αναφαίρετο.